Vandaag precies 365 dagen geleden, stond ik aan het begin van een geheel nieuwe fase in mijn leven. Na bijna twee decennia in het buitenland te hebben gewerkt, was het tijd geworden voor een carrière in Nederland. Het was 1 oktober 2017 en ik was officieel werkzoekend.
Al vanaf dag één vond ik het zoeken naar een baan een leerzame en interessante bezigheid. Steeds weer moest ik bij mezelf nagaan waar mijn interesses nou echt lagen en uitzoeken of mijn vaardigheden pasten bij wat er in de desbetreffende vacature gevraagd werd. Ik was net veertig geworden en solliciteerde voor de eerste keer in mijn leven: in het buitenland was ik altijd van de ene baan in de andere gerold. Ik was ervan overtuigd dat het hier in Nederland ook wel goed zou komen. Ik had zoveel interessante dingen gedaan in de afgelopen jaren, mijn cv zou eruit springen. En hoe moeilijk zou het zijn om als “intercultureel competente communicatieadviseur” aan de bak te komen? Ik wist het 100% zeker: ik zat gebakken.
Toen solliciteren een obsessie werd
Kreeg ik die deksel even keihard op mijn neus! Ik kwam nergens aan de bak. Wat? Ik werd niet eens op gesprek uitgenodigd. En zo werd het solliciteren een dagtaak. Een obsessie.
‘s Ochtends om 5:30 uur ging de wekker, en na mijn ochtendritueel begon mijn dag: ik scande de enorme lijst vacatures die ik in mijn mailbox ontvangen had, oormerkte de leukste, scande die vervolgens van A tot Z, en maakte daar weer een keuze uit. Vervolgens kamde ik de geselecteerde vacatures weer door, onderstreepte alle informatie die op mij van toepassing was en die ik kon gebruiken in mijn cv en sollicitatiebrief en begon dan met samenstellen daarvan. Woord voor woord woog ik alles af. Ik las en herlas, corrigeerde, legde de brief en cv weg, las en herlas weer, gooide zinnen om, verzette punten en komma’s, om dan eindelijk de – in mijn ogen – perfecte brief met bijpassend cv te versturen naar die droombaan. Elke keer had ik er vertrouwen in: deze brief was zo goed, mijn cv paste zo goed in het gevraagde profiel, ik zou worden uitgenodigd. Maar helaas, het mocht niet baten.
De meest actieve werkzoekende ooit
Ik liet me echter niet uit het veld slaan. Integendeel. Ik voelde dat ik een bepaalde richting op moest, maar dat ik de route erheen nog niet had gevonden. Ik zocht gestaag door, bleef het als een leerproces zien en dacht steeds: “ik blijf gewoon doorlopen, dan kom ik vanzelf wel uit waar ik moet zijn”.
Door mensen om mij heen werd ik de meest actieve werkzoekende ooit genoemd en ik zat, naast het brieven schrijven, inderdaad geen seconde stil. Ik begon een studie om mij verder te ontwikkelen in mijn vakgebied, ging vrijwilligerswerk doen, bezocht een coach, deed een cursus om zelf de kneepjes van het coachen te leren, volgde workshops en webinars over netwerken, sollicitatiebrieven schrijven, je passie volgen, LinkedIn, personal branding… ik ging zelfs voor 10 dagen op stilte retraite in Sri Lanka – hopend dat ik in de stilte een antwoord zou vinden over de richting die ik op zou moeten gaan.
Als je het netwerken ontdekt
Op een dag sprak ik met een kennis af. Ze werkte ook in de communicatie en ik was benieuwd naar haar verhaal. Het werd een leuk en leerzaam gesprek. Ik kreeg er heel veel inspiratie van en besloot nog eens met iemand af te spreken uit mijn vakgebied. Ik bleek het netwerken te hebben ontdekt. In de maanden die volgden, sprak ik een heel scala aan interessante en inspirerende mensen. Het bracht me niet zozeer verder in het vinden van een baan, maar het gaf me steeds een berg energie en inspiratie.
Tijdens die gesprekken werd me vaker dan eens gevraagd waarom ik niet voor mezelf begon. Ik? Voor mezelf? Natuurlijk ik had er wel over nagedacht, maar… hoe dan? En wat precies? Er waren vooral heel veel twijfels. Maar toch… er was een zaadje geplant en ik dacht er steeds vaker aan.
Als een ander het kan, kan ik het ook
De dag dat ik de knoop doorhakte, kwam uit het niets. Het was er ineens en het voelde direct goed. Ik werd op een ochtend wakker en dacht: “Fuck it. Ik ga het doen. Ik ga voor mezelf beginnen. Als een ander het kan, kan ik het ook.” Ik opende, net als op alle andere dagen in de laatste maanden, mijn laptop en ging naar mijn mailbox. Een voor een delete ik alle mails met vacature-alerts. Het voelde alsof er er een frisse wind door mijn hersens ging. Alsof ik direct in een flow zat. Alsof ik de laatste maanden door een dichtbegroeid woud, door een wirwar van bomen en struiken, aan het zoeken was geweest naar een pad en ik dat pad eindelijk gevonden had.
Het mooiste van het hele verhaal
Vandaag, op 1 oktober 2018, precies 365 dagen nadat ik officieel werkzoekende werd, heb ik me ingeschreven bij de Kamer van Koophandel. Mijn bedrijf heet Magpie Communications en het is mijn missie om verbinding te creëren aan de hand van communicatie. Daar ligt mijn hart en dat is waar ik goed in ben. Dat doe ik aan de hand van trainen en storytelling. Een gouden combinatie. En weet je wat het mooiste van het hele verhaal is? Ik heb al twee opdrachtgevers! Gewoon. Zo maar. Na 365 dagen zaaien is de tijd eindelijk rijp om te oogsten. En al vind ik het bij tijd en wijlen nog steeds doodeng, ik ben zó blij dat ik dit pad heb gevonden en ben ingeslagen.
Ik ben benieuwd naar jouw ervaringen. Ben jij ook eigen ondernemer? En wat heeft jou doen besluiten die richting op te gaan?
